Duga rijeko mog života,
brza, bistra i duboka,
s talasima što se pjene,
nosila si brzo mene.
Obalama punim rose,
gazile su noge bose,
kroz šipražje i kroz trnje
ponekad mi staza svrne.
Tonula sam i padala,
klonula sam i stajala,
pjenušav me talas prene,
pa se opet lađa krene.
Mirnim tokom, sa žuborom,
nosiš me sa izazovom,
mirnoj luci dok ne dođem
i dok cvjetnom raju pođem!
Autor: Koviljka Bratić
Нема коментара:
Постави коментар