JASEN
Gledam jasen osušen na panju,
pa se tako prepustih sjećanju,
prisjetih se sada tebe kćeri,
kad skupljasmo jasen osušeni.
Dan je vedar, ja u gori sama,
čujem samo zvona na kravama,
male ptice što lete po gori
i guštera što pauka lovi.
Zuje muve, obadi i pčele,
noge mi se u grančine splele,
vrijeme došlo nosit ih ne mogu,
pa mi stalno zapinju za nogu.
Sve se mijenja, priroda i ljudi,
staro vene a mlado se budi,
svakom život istrasir'o pute,
ili trnjem il' cvjećem posute!
Pozdravlja vas stara čobanica,
s Hercegovačkog kamena i krša,
gdje se zmije u kamenu kriju
a orlovi nad proplankom viju!
Joci
Autor: Koviljka Bratić
Нема коментара:
Постави коментар