USPOMENE

USPOMENE

Kad bih mogla vratit vrijeme,

ko' što vraćam uspomene, 

da livadom punom rose,

gaze naše noge bose.

Kad proljetni krenu dani,

ovce, janjci na poljani,

nas šestoro igramo se,

ko mari za noge bose!

Ispod duge tamo - amo,

trčkaramo i pjevamo,

a iznad nas klikće oro,

to nam nije ništa novo.

Sa zalaska sunce zlati,

ispred kuće zove Mati,

nas i dalje igra vuče,

pištaline male huče.

Sjećanju se tako predam,

zaboravu da ga nedam,

kad ne mogu vratit' vrijeme

bar nek' žive uspomene.

                                  Autor: Koviljka Bratić